Column Joris: Zoef zoef Saïdi
woe. 26 augustus 2009 

Het zal ergens in het voorjaar van 2007 geweest zijn dat Saidi Ntibazonkiza zijn opwachting maakte als invaller in het eerste van NEC. Geinig mannetje, vond ik. En de meeste mensen met mij. Z’n onuitsprekelijke achternaam vergaten we snel, zijn voornaam voldeed prima. Na een tijdje verscheen er een spandoek voor hem in de Goffert, met Roadrunner erop. Gezien zijn acceleratievermogen en vaak onnavolgbare bewegingen de spijker op zijn kop. Best een eer voor een jonge invaller.

Saidi was als zeventien of achttienjarige uit Burundi gevlucht en in het asielzoekerscentrum in Nijmegen terecht gekomen. Het kleine land in het hart van Afrika wordt al jaren geteisterd door bloederige conflicten tussen hoge heren, waar honderdduizenden gewone mensen het slachtoffer van werden. Wegwezen dus, dacht Saidi toen hij de kans kreeg en gelijk had 'ie. Omdat hij wist dat hij een aardig balletje kon trappen klopte hij bij NEC aan om zijn kunsten te vertonen. Mario Been wist die ondernemingslust en technische vaardigheden te waarderen en gaf hem een contract. Saidi greep zijn kans, speelde 41 keer mee in competitieverband en legde er vorig seizoen vijf in het netje. Terecht informeerde Saidi eind 2008 of NEC haar erkentelijkheid ook in klinkende munt wenste om te zetten. Niet geheel onredelijk denk ik, want het contractje waarmee hij als veredelde junior was binnengehaald zal niet echt in verhouding hebben gestaan met zijn verdiensten op dat moment. Saidi stond immers wekelijks in de basis.

NEC was niet te flauw en bood Saidi een (al dan niet sterk) verbeterd contract aan. Saidi beweert nu dat hij dat contract nooit getekend heeft, maar in feite doet dat helemaal niet ter zake. Immers, hij bleef spelen voor NEC en naar ik mag aannemen op basis van de nieuwe voorwaarden. Of heeft hij al die tijd voor het salaris uit zijn oude contract gespeeld? Omdat hij zijn krabbel nog niet had gezet? Dat lijkt me kras en daarmee is de vraag of hij nou wel of niet getekend heeft niet meer relevant: hij balde door, daarmee al dan niet stilzwijgend instemmend met de gang van zaken. Anders had hij toen al zijn voetbalschoenen aan de spreekwoordelijke wilgen moeten hangen.

Wie schetste dan ook mijn en uw verbazing toen ons zwarte pareltje deze zomer de grote broek aantrok aan met veel omhaal van woorden (en al dan niet gespeelde verontwaardiging) zijn beklag deed over het hongerloontje dat NEC hem betaalde en eiste dat zijn schamele contract weer zou worden opengebroken. Daar staat het verstand van een weldenkend mens bij stil.

Kennelijk denkt Saidi na een leuk seizoen en een paar goals dat hij (ondanks zijn postuur) een hele grote meneer is in de hedendaagse voetballerij. En hele grote meneren, die stellen eisen, als het zo uitkomt gerust eens in de zes maanden. Het grote graaien, wordt dat wel genoemd als het om bankdirecteuren en televisiepresentatoren gaat en terecht stelt de samenleving daar steeds meer vraagtekens bij. Zou het meneer Saidi ontgaan zijn dat we ons in een economische recessie bevinden zoals we die sinds de donkere jaren tachtig niet meer hebben meegemaakt en dat we afstevenen op een werkloosheidpercentage van boven de 8%?

Maar meneer Saidi zit er allemaal niet mee. Hij weigert gewoon naar de baas te gaan, op het risico af dat hij straks zelf ook steun mag gaan trekken.

Wat NEC-supporters daarvan vinden, viel de afgelopen weken uitgebreid op de diverse websites te lezen of in het stadion te beluisteren. Voor het geval dat meneer Saidi dat allemaal gemist heeft, wil ik het nog wel even samenvatten: meneer Saidi is een over het paard getilde idioot die weliswaar hard kan rennen en aardig kan voetballen, maar helaas gehinderd wordt door een plaat beton voor zijn harses van een vierkante meter of zes, waardoor het zicht op de realiteit hem geheel ontnomen wordt. Meneer Saidi kan dus wat ons betreft de boom in en zou er goed aan doen zich te oriënteren op een arbeidzaam bestaan in een geheel andere sector in ons door werkloosheid en economische rampspoed geteisterde land, tenzij een andere voetbalclub zo dwaas is in te gaan op zijn bezopen financiële eisen. Want voor frivole avonturiers is zeker plek in de Goffert, maar voor huichelachtige would-be vedetten niet.

Joris